De rust keert terug!

Bijna vier weken geleden schreef ik dat we pauze namen van onze kinderwens. Ik had verwacht dat ik spijt zou hebben na een week en met hangende pootjes bij het ziekenhuis zou aankloppen. De eerste dagen waren niet leuk, maar ondertussen heb ik een ‘het komt wanneer het komt’ mentaliteit gekregen, iets waarmee ik mezelf versteld heb doen staan.

Eerst Bang…

Nadat we besloten de ziekenhuisdeur tijdelijk dicht te doen, vloeide langzaam de spanning uit me weg en daar kwam vermoeidheid voor in de plaats. Zes maanden bijna wekelijks meerdere malen naar het ziekenhuis, dat begon me op te breken. Dat merkte ik pas echt toen we stopten. Ineens werden mijn weken weer gewoon ritmische weken.

Weken waarin mijn dagen vast zouden staan. Maandag tot en met donderdag werken, op dinsdag jeugdtoneel, de weekenden volgepland met bezoekjes aan vrienden. Week in, week uit. Ik vond de gedachte aan dit ritme beangstigend. Zou ik wel kunnen wennen aan het ritme? En zo ja, hoe lang voor we het ziekenhuis weer ingaan? En zo nee, wat dan? Deze gedachten, en meer, maalden 24/7 door mijn hoofd. Ik stond om 6.15 op, om ’s avonds om 21.00 weer in mijn bed te liggen. Ik dronk, ondanks mijn allergie voor koffie- en cacaobonen, veel koffie en at chocolade. Ik nam de huiduitslag en de jeuk maar op de koop toe.

Verandering

Er moest verandering komen. Als ik dit wilde volhouden, energie wilde hebben en vrede zou hebben met de situatie, moest er iets veranderen. Niet alleen ík moest veranderen, maar ook mijn omgeving. Met mijn omgeving bedoel ik mijn letterlijke omgeving uiteraard. Niet al die lieve mensen die me al die tijd hebben gesteund, serieus, lieve mensen, verander nooit, jullie zijn fantastisch.

Huis

Ik houd van knutselen, ik heb zelfs een slaapkamer toegeëigend in ons huis en gebombardeerd tot knutselhok. Ik ben ook een chaotisch mens, dus mijn knutselhok zag eruit alsof er een bom was ontploft, keer vijf. Onze eettafel beneden lag vol met papieren en de was was ook een chaos. Stapje voor stapje heb ik dit aangepakt en ik ben nu een trotse eigenaresse van een opgeruimd knutselhok, met leeg bureau. Ja, ik vermeld expres dit lege bureau, want dit is een prestatie. Voor het eerst in tijden weet ik waar alles ligt. En van de week, toen ik bezig was met de was, ben ik drie keer het huis doorgelopen, want het kon nóóit zo zijn dat ik maar twee wasjes hoefde te draaien. Mooi wel, dus! Orde!

Hoofd

Het huis is dus langzaam aan het veranderen, mijn hoofd gelukkig ook. Ik houd in mijn agenda nu alles duidelijk bij, mijn to do’s, mijn afspraken en notities. Het creëert rust en gek genoeg ook tijd. De avonden zijn niet meer slechts uren om rust te pakken tot ik ga slapen, maar zijn er om leuke dingen te doen, passies uit te oefenen of lui een film te kijken. Het is oké als ik een keer niets doe, het is ook helemaal oké als ik wel wat doe. Op dit moment leef ik in het hier en nu en ben ik bewuster van alle kleine gelukjes om me heen.

‘Wanneer beginnen jullie weer, dan?’

Een veelgehoorde vraag de afgelopen weken. De eerste week zei ik: ‘geen idee, misschien na de zomer, misschien over een maand’ en misschien morgen, voegde ik er in mijn hoofd aan toe. Ondertussen zeg ik, zonder toevoegingen in mijn hoofd: ‘geen idee. En we zien wel wanneer we weer starten’. Natuurlijk is de wens er. We zijn er alleen op andere manieren mee bezig. Zo ben ik nu gestart met een dieet, onder begeleiding van een coach. Er is namelijk een ietsiepietsie kans dat ik, nadat ik wat kilo’s heb weggewerkt, geen hulp meer nodig heb van het ziekenhuis… De gedachte is dus nog aanwezig in mijn hoofd, maar gelukkig in veel mindere (allesbeheersende) mate. Voorlopig dus even geen blogpost meer over dit onderwerp. Wanneer dan wel? Geen idee! 😉